Tüm dünyada lig maçları neden hafta sonu oynanır?

Bu günler her dinin(Allah katında tek din İslamdır) mensubu için kendine has ibadet şekilleriyle dolu dolu geçmesi gereken zaman dilimleridir.

10 dakikalık namaz yada 5 dakikalık tefekkür için burun kıvırdığımız o bitmek bilmeyen dakikalarımız vardır bizim. Maç izlerken 2 saat kırpılmayan göz kapaklarımız yatsı namazıyla yapışır birbirine. Sabah namazında ise açılmaz bile.

Bu melem şeyi kim ne için icat etti net olmasa da, net olan şey futbolun(fanatizm) beyin hariç vücudumuzun her yerini çalıştırdığıdır. Çünkü ne İsraile karşı çıkardık o kadar desibeli boğazlarımızdan, ne emperyalizme sıktığımız kadar sıktık rakipler için taş ettiğimiz o yumruklarımızı.

Müslümanlar beraber ıslandı stad önlerinde yağan yağmurlarda. Beraber buğz etti rakip takıma. Hiç bu kadar kafa dengini bir arada görmemiştik kendi tribünümüzdekiler kadar.

Ne kadar bağlıyız değil mi. Asılır suratımız, çocukken tercih ettiğimiz 2 renk mağlup olunca. Çocukken başlamış, çocukça devam eder.

Herkes gibi benim de ilkokula bile başlamadan gönül verdiğim bir takım vardı. “hangi rengi seviyorsun” sorusunu birinin bana sormasını ve hiç kuşkusuz “sarı-kırmızı” demeyi çok severdim. Milan, Liverpool, Barcelona defalarca avrupa şampiyonu olsa bile dünyanın en iyisiydi benim takım.

Az büyümüştük. Bluğa ermiştik.

15 de bir farz olmuştu artık toplu ayinler için mabedimize gitmek.
Zebani oluveriyorduk adeta “Ali Sami Yen Cehennemine Hoşgeldiniz” yazısını görünce.
Ölmeye Ölmeye Ölmeye gelmiştik çünkü.

Farkına varamadık o yeşil çimlerde ne oyunlar oynandığına.
Brezilyadan gelen topçunun bizim renklerimize aşık olduğunu sandık.

O gol de kaçar mı, bu gol de yenir mi derken hiç düşünmedik şikeyi.
Tam sakatlanacak maçı bulmuştu o en iyi gölcümüz.

Çayımızı bile düşünmüşlerdi stadda. Bardağının 2 lira olmasına aldırmadık.

Takım armalı bir eşofman asgari ücret kadar olsa da, stad önündeki o dev storeların bize hizmet için olduğunu sandık.

Hep hüsnü zanla baktık olup bitenlere. Hiçbir Müslümana bakmadığımız kadar.

Önümüz derbi. Gene yaşayacak Türkiye aynı şeyleri.
Çocukluktan geldiği gibi çocukça. Hangisi yener bilemem ama kaybeden gene biz olacağız.